“Niet van de wind kunnen leven”

Een enkele keer komt er een EB botter te koop. Het was daarom een verrassing dat zich in 2006 zo’n gelegenheid voordeed. Theo Kuiper bood zijn botter EB 17 te koop aan. Een buitenkans voor de Botterstichting, en ze besloten daarom tot koop over te gaan en de EB 17 vanuit Hoorn weer terug te brengen naar haar oude thuishaven in Elburg. Vervolgens zocht de Botterstichting een nieuwe eigenaar, waarbij verschillende scenario’s mogelijk waren: bruikleen, kopen op termijn, cash betalen en meer. “Het gaat erom dat de boot in Elburg blijft, dat iemand die wij vertrouwen het beheer overneemt. Hoe we dat precies regelen, daar komen we wel uit”

De botter EB 17

In 1918 gaf Hannes aan ’t Goor werf de Haas in Durgerdam de opdracht een nieuwe botter te bouwen omdat hij enkele opgroeiende jongens had. Op dat moment was hij al in het bezit van de botter EB 27. In 1919 werd de nieuwe botter ingeschreven onder het nummer EB 17 en kostte 3700 gulden. Hannes werd schipper op de EB 17 en twee van zijn zoons op de EB 27. Met de twee botters visten ze veel in span. Vader was uiteraard de baas van het span, maar dat gaf wel eens spanningen. Het kwam wel voor dat vader, die op leeftijd raakte, ’s avonds naar huis wilden en de jongens liever door visten. Als je visserman wilde zijn, moest je op zee wezen en niet op de wal.

Met gasten varen

De botter was sneller afbetaald dan verwacht. Kort na de eerste wereldoorlog brak er een staking uit onder de havenarbeiders in Amsterdam. De regering vroeg toen arbeiders om het werk van de stakers over te nemen. Hannes heeft zijn twee botters aangemeld voor het vervoer van de arbeiders naar Amsterdam. Het is voorgekomen dat ze vijfenzeventig man op de schuiten vervoerd hebben. Ze kregen een rijksdaalder per persoon. Daar heeft Hannes aan ’t Goor zo goed mee verdiend dat hij de nieuwe EB 17 kon afbetalen.

Goed verzorgd

De EB 17 werd al voor 1930 voorzien van een hulpmotor, daarmee was het een van de eerste Elburger schuiten die een hulpmotor bezat. Wat ook opvallend was dat de botter koperen kaarplaten in de bun had. dat voorkwam grotendeels de aangroei van zeepokken. Daarnaast streek Hannes aan ’t Goor de botter in met een zogenaamde koper- of huidverf uit Amsterdam, zodat de botter minder vaak ‘geheiligd’ hoefde te worden. Vlak na de oorlog kreeg de EB 17 een grote timmerbeurt waarbij de botter vele weken op de werf van Balk lag. Er werd maar liefst voor 6110 gulden aan vertimmerd. Wat opmerkelijk was dat Hannes in minder dan 3 maanden het hele bedrag had afbetaald.

Een nieuwe toekomst

In 1950 nam Gerrit aan ’t Goor de vergunning van zijn vader over en vijf jaar later, in verband met de inpoldering van Oostelijk-Flevoland stopte hij met de visserij. Hij verkocht de botter in 1957 aan de familie Boonstra uit Leeuwarden. De botter kreeg de naam ‘Séhoun’ (Zeehond) en had in die tijd Koudum en Stavoren als thuishaven. In 1986 besloot de familie om de inmiddels vervallen botter te verkopen aan Jan Willem Stofberg uit Enkhuizen. In zeven jaar restaureerde hij het schip grondig, en op 28 mei 1994 werd de opgetimmerde EB 17 feestelijk te water gelaten.

In de Tagrijn verschenen meerder artikelen over deze restauratie: